Piszecie, a to wszystko wydaje się takie proste. Bez polotu. NUDNE.
A potem puszczacie muzykę...
I wszystko spływa samo...
Kochani, nowy rozdział się pisze. Nie wiem kiedy będzie, bo właśnie mam tą wenę - nie wenę. Obecnie leci mi Remember the Time i sama nie bardzo wiem co bardziej mam zamiar robić - pisać, śpiewać, rysować, tańczyć czy może jeszcze coś innego. Piszę, tak, ale u mnie wygląda to tak, że nie wstawiam zaraz po napisaniu. To musi przeleżeć, dojrzeć. Po paru dniach muszę przeczytać jeszcze raz i albo popoprawiać drobne błędy i wstawić, albo napisać to od nowa.
Chciałabym Wam podziękować, że jesteście. Za te pięćset wejść. Dla niektórych to może i mało, ale mnie naprawdę cieszy, że tu wracacie. A także za Wasze komentarze. Nawet sobie nie wyobrażacie jak Wasze słowa potrafią zmotywować do pisania. Nawet pochwała mojego profesora ostatnio nie podziałała na mnie tak jak Wy. I strasznie cieszy mnie, że jest Was coraz więcej.
Może to głupie, ale kocham Was :)
Jeszcze raz, dziękuję.
;)
Heheh :) Nie masz za co dziękować. Po prostu uwielbiam czytać to co piszesz :) heheh
OdpowiedzUsuńA to że piszesz że nas kochasz to nie jest dziwne. Ja też kocham swoich czytelników i ciebie i was wszystkich którzy piszecie bo po prostu gdy czytam wasze opowiadania to się wręcz od nich uzależniam :)
Czekam aż twoje opowiadanie "dojrzeje" i je wstawisz :)
Jacksonka xD
Dojrzewa, dojrzewa mam nadzieję, że w sobotę będzie już gotowe ^^
UsuńMy Ciebie też kochamy!!!
OdpowiedzUsuńZnam to uczucie bardzo dobrze. Muzyka mi w tym niestety nie pomaga - musi być absolutnie całkowita cisza. Jak już zacznę pisać, to potem jakoś leci, ale najgorzej jest zacząć, bo nie wiadomo co pisać, o czym, jak... Najgorzej kiedy taka wena przychodzi wtedy kiedy nie trzeba - w szkole, w autobusie, u lekarza... to jest dramat bo nie można się na niczym skupić. Swoją drogą ciekawe jest to, że każda z nas ma inne metody pisania. Ty napiszesz i odczekasz, ja zaś czekam na wenę, robię wstępny zarys, potem piszę ręcznie a dopiero potem na komputerze. Każda następna wersja jest trochę modyfikowana i ulepszana.
Co do Twojego komentarza pod poprzednim rozdziałem - w tym kraju niestety zarabia się gó**o a nie pieniądze. I jeżeli chce się do czegoś dojść to tylko samozaparciem i fochem na wszystko i wszystkich. I w grę wchodzi własna działalność - ja osobiście tylko wtedy mogę myśleć o potomstwie.
A tego zdjęcia z tym paluszkiem nie trzeba było, naprawdę! :D Zaraz wyjdę na jakąś chorą, zboczoną wariatkę, ale trudno!!! Jeszcze mam ferie to mogę pochodzić z głową w chmurach.
Pozdrawiam!!! :)))
Specjalnie dla Ciebie wstawiłam, tylko nie chciałam tak bezpośrednio podpisywać, żeby nie wyszło, że walnięta jestem czy coś xD
UsuńI dlatego opowiadanie każdej z nas jest wyjątkowe, tak mi się wydaje :)
Jestem tutaj pierwszy raz, bardzo mi się podoba, pewnie tak jak zresztą na każdym blogu gdzie mogę zobaczyć Michaela haha :) Widze, że wkładasz dużo serca w tego bloga i dlatego życzę ci powodzenia w jego prowadzeniu :) Pozdrawiam cieplutko, buziaki :)
OdpowiedzUsuńhttp://loveilivesiforever.blogspot.com
Mi często jest ciężko się zabrać za pisanie. Początki zawsze sprawiają mi problemy. Potem to jakoś wszystko samo leci. Najgorsze jest chyba to, że pomysły wpadają mi do głowy w najmniej oczekiwanych momentach. Często znajomi dziwnie się na mnie patrzą, jak wybiegam z pokoju jak poparzona, by zdążyć zapisać wszystko zanim zapomnę. Do tego nie wiedzą o co chodzi, bo nie mają zielonego pojęcia, że zaczęłam prowadzić bloga. I nie chcę, żeby się dowiedzieli. Zostałabym jedynie ofiarą ostracyzmu, a znając siebie nie wytrzymałabym tego i rzuciłabym pisanie. A tego nie chcę, bo spodobało mi się blogowanie. Pozdrawiam i też Cię kocham! :D
OdpowiedzUsuńGenialnego masz bloga kochanieńka <3 oczywiście obserwuję :) Mało jest blogów o Michaelu, ale gdy już je zauważę, są zazwyczaj pełne emocji, dobrze opisane i dojrzałe-jak twój :) Z niecierpliwością czekam na rozdział :)
OdpowiedzUsuń